Steve Houben ( 1950) is een Belgische jazzsaxofonist, fluitist en componist, als leider en co-leider heeft hij een groot aantal cd’s op zijn naam staan. Hij werkte met diverse grootheden uit de jazz zoals Chet Baker met wie hij ook opnam, Mike Stern, George Coleman, Gerry Mulligan, Clark Terry en meer. In een Belgisch jazzreferendum georganiseerd door radio RTBF en VRT werd Steve Houben door de luisteraars verkozen tot beste Belgische altsaxofonist en beste Belgische en Europese fluitist van het jaar 1998. In 2000 ontving hij de Belgische Django d’Or prijs. Greg Houben is zijn zoon en hij is ook aangestoken door het jazzvirus, hij speelt trompet en bugel. De een wilde dichter worden en de ander acteur, gelukkig voor de jazzliefhebbers is het anders gelopen. In Nederland en Vlaanderen misschien niet zo bekend maar in Brussel en Wallonië behoren ze tot de fine fleur in de jazz.

Op dit album geen fusion, geen elektronica, geen avant garde, maar jazz in zijn puurste vorm , je kan het postbop noemen of nog erger neo bop, maar de bopmuziek ligt al zover achter ons dat de term inmiddels vrij antiquarisch overkomt. Overigens ben ik helemaal niet voor al die etiketten plakkerij, het gaat om de intensiteit en uitstraling van de muziek en vooral ook om de gedrevenheid van de muzikanten. Nu, dat is hier allemaal dik voor elkaar, de composities, vijf van Greg , drie van Steve, een van de Italiaans-Belgische pianist Fabian Fiorini en eentje gedeeld door Greg en Fabian. Vader en zoon worden trouwens begeleid door een superieur trio bestaand uit Pascal Mohy op piano, Cédric Raymond op contrabas en James Williams op drums. Op het youtube filmpje en op de cd hoes staan ze afgebeeld met werkschorten en petten en zien ze er absoluut niet uit als jazzmuzikanten, maar vergis je niet, dit is jazz van de bovenste plank die mij behoorlijk verraste in positieve zin.

Intrigerende composities en fabuleus spel van vader en zoon, zij verdienen duidelijk een grotere bekendheid in noordelijke richting, hetzelfde schreef ik al over het Diego Imbert Quartet uit Frankrijk, blijkbaar gaat nog steeds het adagium op, onbekend maakt onbemind. Steve is een altsaxofonist die je meer moet plaatsen in de stijl Lee Konitz dan bijvoorbeeld iemand als Cannonball Adderley en ook het trompetspel van Greg is vooral melodieus. Het een en ander betekent niet dat er geen uptempo nummers aanwezig zijn, die zijn er wel degelijk en de afwisseling is ook dik in orde, dit soort muziek kan ik de hele dag horen, het samenspel, oftewel altsax en trompet is ook qua toonvorming geweldig. In het finale nummer “Homeboy” zijn Steve en Greg zowaar ook vocaal te horen en dat gaat Greg goed af, hij zingt vaker op het podium, een beetje in de stijl van Chet Baker. Het is een toch wel een ontroerende liefdesverklaring over en weer.

Jan van Leersum